Kalendarz Liturgiczny - http://www.niedziela.pl/spis_liturgia.php?p=201501
http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/daty.php3
24 stycznia - św. Franciszek Salezy, biskup i doktor Kościoła
26 stycznia - święci biskupi Tymoteusz i Tytus
27 stycznia - bł. Jerzy Matulewicz, biskup
28 stycznia - św. Tomasz z Akwinu, prezbiter i doktor Kościoła
31 stycznia - św. Jan Bosko, prezbiterCzytania mszalne - http://liturgia.wiara.pl/Czytania_mszalne/Nawigator
na dziś - http://mateusz.pl/czytania/2015/
posłuchaj - http://www.biblijni.pl/czytania/
Komentarz --------- http://www.kapky.eu/pl/
Video Komentarz--- http://legan.eu/Brewiarz -------------- http://brewiarz.katolik.pl/index.php3
Multimedia ---------- http://polonicaliturgica.blogspot.com/p/multimedia.html
Video: https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=WuibWoR4acA
Cud – za przyczyną Błogosławionego Księdza Jerzego Popiełuszki
.
http://www.fronda.pl/a/mial-umrzec-na-100-proc-dzis-ma-7-lat,46514.html
http://www.fronda.pl/a/lekarze-mowili-aborcja-rodzice-nie-posluchali-i,46515.html
Włochy:
mandat
w wysokości 25 euro.
|
Kościół katolicki na terenach dawnego ZSRR
Rosja: Trudno dokładnie określić, ilu katolików zamieszkuje dziś największy kraj świata. Najczęściej mówi się o 600-700 tysiącach. O ile w części europejskiej większość wiernych mieszka w miastach, to na Syberii sytuacja jest odwrotna, katolicy w większości mieszkają na wsiach niekiedy oddalonych od siebie o setki kilometrów. Kościół katolicki w Rosji obecny jest od wieków i choć zawsze był mniejszościowy to na trwałe wpisał się w kulturę religijną tego kraju.
Mimo,
że Kościół katolicki w państwie carów zawsze działał w
trudnych warunkach, rozwijał się nie tylko wśród Polaków,
Litwinów, Ukraińców i innych narodów tradycyjnie
katolickich, ale przyciągał też rodowitych Rosjan, wśród
których w pewnym okresie była nawet moda na "łatinstwo".
Znane były nawrócenia na katolicyzm wśród rosyjskiej
arystokracji. Rosja pod koniec XVIII w. stała się schronieniem dla
jezuitów z całej Europy, gdy Katarzyna II nie pozwoliła
wykonać na terenie Rosji bulli Klemensa XIV z 1783 r., rozwiązującej
Towarzystwo Jezusowe. Ale już w 1820 r. jezuitów wypędzono z
całego Cesarstwa.
Sytuacja Kościoła katolickiego znacznie się
poprawiła, gdy 17 kwietnia 1905 r. car Mikołaj II wydał dekret
tolerancyjny, zrównujący w prawie wszystkie wyznania i religie
w Imperium. Wolność odzyskali wówczas grekokatolicy
(zdelegalizowani w latach 1839 i 1875) i normalne możliwości
działania łacinnicy. Według statystyk oficjalnych, raczej zaniżonych,
w latach 1905-9 z prawosławia na katolicyzm przeszło 233 tys. osób,
przede wszystkim dawnych grekokatolików, którzy po
rozwiązaniu ich Kościoła stawali się formalnie prawosławnymi.
Ważnym
wydarzeniem tamtych czasów był I Rosyjski Sobór
Katolicki w Piotrogrodzie w dniach 29-31 maja 1917 pod przewodnictwem
metropolity Szeptyckiego. Uchwalił on m.in. 68-punktowe
"Postanowienia", określające specyfikę rosyjskiego
katolicyzmu obrządku wschodniego. Tamten czas, do rewolucji
bolszewickiej, był jedynym okresem normalnego istnienia Kościoła
katolickiego w Rosji. Istniało wówczas 6 diecezji, w 1921
powstał wikariat apostolski dla Syberii, a w 2 lata później
papież utworzył diecezję władywostocką.
Wkrótce
potem nadeszły jednak najtrudniejsze czasy, gdy Kościół
katolicki podzielił los innych wyznań i w drugiej połowie lat
dwudziestych w praktyce przestał istnieć:
pozamykano świątynie, uwięziono i zamordowano księży, siostry zakonne
i świeckich. Wielkie
zniszczenia materialne sprawiły, że katolicyzm na całe
dziesięciolecia zniknął z mapy Rosji.
W
czasach sowieckich zachował się tylko, i to w bardzo ograniczonym
zakresie, na Litwie, w mniejszym stopniu na Łotwie oraz w zachodnich
rejonach Białorusi i Ukrainy, które przed wojną należały do
Polski. Na terenie Federacji Rosyjskiej istniało jedynie 10 parafii z
4 kościołami i 2 kaplicami, w których pracowało 8 księży, w
większości w sędziwym wieku.
Odrodzenie katolicyzmu nastąpiło
pod koniec lat osiemdziesiątych, na fali ogólnej
demokratyzacji życia społecznego i politycznego w ówczesnym
Kraju Rad. 1 grudnia 1989 Jan Paweł II przyjął w Watykanie prezydenta
ZSRR Michaiła Gorbaczowa, po czym Stolica Apostolska i Sowiety
nawiązały stosunki dyplomatyczne. 6 maja 1990 r. do Moskwy przybył
pierwszy stały przedstawiciel dyplomatyczny Watykanu.
13
kwietnia 1991 r. papież ustanowił administratury apostolskie dla
europejskiej i azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej oraz dla
Kazachstanu i Azji Środkowej, mianując jednocześnie biskupów
dla tych jednostek (abp Tadeusz Kondrusiewicz w Moskwie i bp Joseph
Werth w Nowosybirsku, bp Jan Paweł Lenga w Karagandzie). Później
każda z administratur rosyjskich została podzielona na dwie mniejsze:
dla Północy (abp T. Kondrusiewicz) i Południa (bp Clemens
Pickel) części europejskiej (23 listopada 1999) oraz dla Syberii
Zachodniej (bp J. Werth) i Wschodniej (bp Jerzy Mazur; 18 maja
1999).
11 lutego 2002 Ojciec Święty podniósł
administratury apostolskie, będące jednostkami przejściowymi i
tymczasowymi, do rangi jednej archidiecezji i trzech diecezji. Przy
tym – jak to podkreślił abp T. Kondrusiewicz, mianowany
jednocześnie metropolitą w Moskwie – przez szacunek dla
Kościoła prawosławnego papież nazwał nowe jednostki nie od miast, jak
to się zwykle dzieje, ale od imion świętych patronów tych
diecezji. Powstała też od razu prowincja kościelna – metropolia
Matki Bożej w Moskwie, obejmującą wszystkie nowe diecezje w tym
kraju, a na jej czele stanął abp Kondrusiewicz. Na tym terenie
istniało wówczas ponad 220 parafii i około 300 mniejszych
niezarejestrowanych jeszcze wspólnot, w których
pracowało łącznie ok. 220 kapłanów i prawie 230 sióstr
zakonnych. Zdecydowana ich większość pochodziła z 19 krajów
całego świata.
Białoruś
: Dzieje Kościoła w tym kraju, zwłaszcza w
zachodniej jego części, przeplatają się bardzo mocno z historią
Kościoła w Polsce, gdyż przez całe stulecia cała dzisiejsza Białoruś
wchodziła w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego, zjednoczonego unią
z Królestwem Polskim. W wyniku zmian politycznych po II wojnie
światowej w granicach Białoruskiej Republiki Sowieckiej znalazły się
w całości bądź w części archidiecezje wileńska i pińska, które
jednak przez całe dziesięciolecia były nieobsadzone. W czasach ZSRR
Białoruś uchodziła za republikę najbardziej wrogą religii.
Sytuacja
zaczęła się zmieniać dopiero pod koniec lat osiemdziesiątych. 10 maja
1989 r. Jan Paweł II mianował pierwszego po wojnie biskupa dla
Białorusi w osobie ks. Tadeusza Kondrusiewicza, proboszcza z Grodna,
ustanawiając go administratorem apostolskim Mińska i Białorusi, a 20
października tegoż roku konsekrował go osobiście w bazylice św.
Piotra w Watykanie. W 2 lata później, 13 kwietnia 1991, papież
utworzył na Białorusi archidiecezję mińsko-mohylewską i diecezję
grodzieńską, a także dwie administratury apostolskie w Rosji oraz
jedną dla Kazachstanu i Azji Środkowej. Jednocześnie powołał na oba
nowe urzędy księży Kazimierza Świątka do Mińska i Mohylewa i
Aleksandra Kaszkiewicza do Grodna oraz przeniósł bp.
Kondrusiewicza do Moskwy, wynosząc go przy tym do godności
arcybiskupa. Dziś Kościół tworzy tam jedną
prowincję-metropolię mińsko-mohylewską, w której skład wchodzą
archidiecezja o tej samej nazwie oraz diecezje: grodzieńska, pińska i
witebska.. Na początku 1999 powstała Konferencja Biskupów
Katolickich Białorusi, licząca obecnie 6 członków;
przewodniczy jej bp Aleksander Kaszkiewicz z Grodna. Ponadto w kraju
tym istnieje wspólnota greckokatolicka, na której czele
stoi o. Jan Sergiusz Gajek MIC.
Ukraina:
Losy Kościoła na Ukrainie były przez całe wieki ściśle związane z
Polską, jako że zachodnie obwody dzisiejszej Ukrainy to dawne polskie
Kresy. Po powojennej zmianie granic na terenie sowieckiej Ukrainy
znajdowały się większa część archidiecezji lwowskiej oraz diecezje
kamienieckopodolska (powstała w 1918) i łucka (28 X 1925). Wszystkie
te jednostki kościelne były przez niemal cały okres sowiecki
nieobsadzone, tzn. nie miały swoich biskupów, a posługę
duszpasterską w tych nielicznych kościołach, które pozostały
czynne, pełnili częściowo księża, którzy pozostali tam jeszcze
z czasów przedwojennych, częściowo zaś nieliczni absolwenci
jedynego w czasach sowieckich seminarium duchownego w Rydze, które
mogło wysyłać swych neoprezbiterów do parafii w całym
ówczesnym ZSRR (drugie seminarium – w Kownie –
obsługiwało wyłącznie Kościół na Litwie). Z rzadka i
nielegalnie pojawiali się tu także księża z Polski, którzy
musieli pokonać wiele trudności, aby móc służyć duszpastersko
miejscowym wiernym.
Tak jak w innych częściach dawnego
imperium, tu również sytuacja zaczęła się zmieniać pod koniec
lat osiemdziesiątych. 16 stycznia 1991 Jan Paweł II mianował
dotychczasowego administratora apostolskiego archidiecezji w
Lubaczowie bp. Mariana Jaworskiego pierwszym po wojnie arcybiskupem
metropolitą lwowskim obrządku łacińskiego. Na konsystorzu 21 lutego
2001 papież włączył wówczas hierarchę w skład Kolegium
Kardynalskiego. Ujawnił przy tym, że mianował go kardynałem „in
pectore” (a więc jakby potajemnie, nie ujawniając jego
nazwiska) 3 lata wcześniej. Wraz z nim purpurę kardynalską otrzymał
także ówczesny greckokatolicki arcybiskup większy Lwowa
Lubomyr Huzar.
W następnych latach powstało kilka nowych
diecezji i dziś Kościół rzymskokatolicki na Ukrainie tworzy
jedną metropolię z siedzibą we Lwowie, złożoną z archidiecezji
lwowskiej oraz 6 diecezji: charkowsko-zaporoskiej (utworzonej 4 V
2002), kamienieckopodolskiej (22 IX 1918), kijowsko-żytomierskiej (25
XI 1998), łuckiej (28 X 1925), mukaczewskiej (27 III 2002) i
odesko-symferopolskiej (4 V 2002). Konferencja Biskupów
Ukrainy, której od listopada br. przewodniczy metropolita
lwowski abp Mieczysław Mokrzycki liczy obecnie 14 członków.
Abp Mokrzycki zastąpił na tym stanowisku dotychczasowego
wieloletniego arcybiskupa Lwowa kard. Mariana Jaworskiego, który
przeszedł na emeryturę. Wiceprzewodniczącym ukraińskiego episkopatu
został biskup kamieniecko-podolski Leon Dubrawski, a sekretarzem
generalnym – biskup koadiutor diecezji charkowsko-zaporoskiej
Marian Buczek.
Ukraina jest jedynym krajem w Europie, w którym
większość katolików stanowią wierni obrządku wschodniego: na
ok. miliona łacinników przypada ponad 5 mln grekokatolików.
Kościół wschodni, mający za sobą ponad 40-letni okres
delegalizacji (w marcu 1946 na tzw. pseudosoborze we Lwowie władze
komunistyczne zlikwidowały Ukraiński Kościół Greckokatolicki
(UKGK), a jego wyznawców wcielono siłą do Rosyjskiego Kościoła
Prawosławnego), odrodził się na początku lat dziewięćdziesiątych,
mając najwięcej wiernych na zachodzie kraju. Od 23 grudnia 1963 ma on
rangę arcybiskupstwa większego, z siedzibą początkowo we Lwowie (do
1991 w rzeczywistości w Rzymie), a od 6 grudnia 2004 – w
Kijowie. W jego skład wchodzi obecnie 8 eparchii (diecezji) oraz 4
inne jednostki. Ponadto istnieje eparchia mukaczewska, podlegająca
bezpośrednio Stolicy Apostolskiej. Arcybiskupem większym Kijowa i
Halicza jest obecnie 75-letni kard. Lubomyr Huzar.
Zgodnie z
praktyką chrześcijaństwa wschodniego, również w UKGK najwyższą
władzę ma Synod Biskupów, obejmujący wszystkich hierarchów
tego Kościoła, również tych, piastujących swe urzędy w
diasporze (m.in. także w Polsce). Przewodniczy mu z urzędu arcybiskup
większy. W samej Ukrainie jest obecnie 19 biskupów
greckokatolickich.
Mołdawia: Liczba katolików w Mołdawii wynosi obecnie nieco ponad 20 tys., co stanowi około pół procenta ludności tego kraju. Po całych dziesięcioleciach nieistnienia Jan Paweł II ustanowił 28 października 1993 administraturę apostolską Mołdawii, na której czele stanął niespełna 32-letni wówczas kapłan rumuński Anton Coşa. 30 października 1999 papież mianował go biskupem a 6 stycznia następnego roku osobiście udzielił mu sakry biskupiej w Watykanie. 27 października 2001 utworzył diecezję kiszyniowską, której pierwszym biskupem został bp Coşa.
Gruzja,
Armenia: W Gruzji
i Armenii przeważają odpowiednio prawosławie i Ormiański Kościół
Apostolski, katolicy stanowią zdecydowaną mniejszość. Liczbę
katolików Gruzji, ocenia się na ponad 50 tys. przy czym są
wśród nich łacinnicy, ale także katolicy obrządku
asyryjsko-chaldejskiego oraz ormiańskiego. Gdy zaistniały warunki od
odrodzenia się Kościoła katolickiego, 30 grudnia 1993 Jan Paweł II
utworzył administraturę apostolską Kaukazu, obejmującą oba te kraje i
Azerbejdżan. Na czele nowej jednostki stanął 42-letni wówczas
kapłan włoski Giuseppe Pasotto CSS. 29 listopada 1996 Ojciec Święty
oddzielił te kraje od muzułmańskiego w większości Azerbejdżanu,
pozostawiając dotychczasową nazwę administratury. 9 listopada 1999 w
czasie wizyty w Gruzji papież mianował ks. Pasotto biskupem, a 6
stycznia następnego roku osobiście konsekrował go w Watykanie.
Azerbejdżan:
Kraj ten o większości muzułmańskiej wchodził początkowo w skład
wspomnianej powyżej administratury apostolskiej Kaukazu, ale od 11
października 2000 jest oddzielną jednostką terytorialną pod nazwą
misja „sui iuris” Baku. Jej przełożonym jest od początku
słowacki salezjanin ks. Jozef D. Pravda. Przyjmuje się, że wśród
ok. 8,5 mln mieszkańców tego kaukaskiego kraju większość
stanowią muzułmanie, których jest ponad 90 proc. wśród
ogółu wierzących. Chrześcijan - w większości prawosławnych
Rosjan - jest ok. 4 proc. Ponadto w Azerbejdżanie mieszka niespełna
200 katolików, a kilka miesięcy temu konsekrowano w stolicy
kraju, Baku, pierwszą w dziejach katedrę katolicką.
Kazachstan:
Katolicy w Kazachstanie położonym na pograniczu Europy i Azji,
których liczebność ocenia się na ok. 120-150 tys., to w
większości dawni zesłańcy – Polacy, Niemcy, Litwini, Ukraińcy i
inni z okresu wielkich czystek stalinowskich lat trzydziestych oraz
ich potomkowie. Przez całe dziesięciolecia pozbawieni jakichkolwiek
struktur i opieki duszpasterskiej, zachowali wiarę i od 13 kwietnia
1991 mają własne struktury. W tym dniu papież ustanowił
administraturę apostolską Kazachstanu i Azji Środkowej z siedzibą w
Karagandzie i mianował pierwszego biskupa dla tego obszaru w osobie
41-letniego wówczas ks. Jana Pawła Lengi. 29 września 1997
Ojciec Święty oddzielił Kazachstan od pozostałych krajów tego
regionu a 7 lipca 1999 utworzył trzy administratury apostolskie w
samym Kazachstanie: Ałma Aty, Astany i Atyrau, Karagandę zaś podniósł
do rangi diecezji. 17 maja 2003 jednostki te uzyskały wyższy status:
Astana została archidiecezją Matki Najświętszej i siedzibą
metropolii, obejmującej cały kraj, a Ałma Ata – diecezją Trójcy
Przenajświętszej. Atyrau pozostało siedzibą administratury. Decyzje
te umożliwiły powstanie Konferencji Biskupów Katolickich
Kazachstanu, której przewodniczy metropolita Astany abp Tomasz
Peta; w jej skład wchodzi obecnie 5 hierarchów.
Kazachstan:
duchowa pustynia? W
niedzielnej Mszy świętej uczestniczy około 30 osób.
http://www.pch24.pl/kazachstan--duchowa-pustynia-czy-przyszlosc-kosciola-,33474,i.html#ixzz3Pa1tZTlD
Kirgizja,
Tadżykistan, Turkmenia, Uzbekistan:
Kraje te wchodziły początkowo w skład wspomnianej administratury
apostolskiej Kazachstanu i Azji Środkowej, ale 29 września 1997 Jan
Paweł II wyodrębnił z niej najpierw Tadżykistan i Turkmenię
(Turkmenistan), nadając im rangę misji „sui iuris” i
mianując ich przełożonymi odpowiednio o. Carlosa Avilę z Hiszpanii i
Polaka, oblata o. Andrzeja Madeja. 22 grudnia tegoż roku podobny
status uzyskała Kirgizja, po czym 18 marca 2006 Benedykt XVI podniósł
ją do rangi administratury apostolskiej i mianując 52-letniego
wówczas rosyjskiego jezuitę niemieckiego pochodzenia ks.
Nikolausa Messmera pierwszym biskupem dla tego obszaru. Wcześniej –
22 marca 2005 szczebel administratury apostolskiej uzyskał Uzbekistan
(była to jedna z ostatnich decyzji Jana Pawła II), a na jej czele
stanął polski franciszkanin konwentualny o. Jerzy Maculewicz (ur. 30
maja 1955, konsekrowany na biskupa 14 maja 2005).
We
wszystkich krajach środkowoazjatyckich przeważa islam, a katolicy
stanowią tam – poza Kazachstanem – niewielkie,
kilkusetosobowe wspólnoty. W ostatnich latach daje się
zauważyć w tym regionie wzrost nietolerancji religijnej i zaostrzanie
ustawodawstwa dyskryminującego chrześcijan. Dotyczy to zwłaszcza
Turkmenistanu i Uzbekistanu.
http://sekretariat-misyjny.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=910%3Akocio-katolicki-w-byym-zsrr&Itemid=20
http://www.pch24.pl/polacy-na-lotwie---cienie-i-blaski,33178,i.html#ixzz3Pa4FQeJl
Islamizacja
Niemiec postępuje w zastraszającym tempie.
W ubiegłym roku niektóre
miasta zawarły specjalne porozumienia z lokalnymi wspólnotami
muzułmańskimi, dając im szereg przywilejów. Jednocześnie po
raz pierwszy sądy zaczęły stosować prawo szariatu do rozstrzygania w
sprawach cywilnych. Również w minionym roku z minaretów
coraz częściej słychać było wezwania muezinów do modlitwy.
Krytycy islamu stawiani są przed sądem z
powodu bluźnierstwa lub podżegania do nienawiści.
Islam,
Islam uber alles... http://naszeblogi.pl/43704-islam-islam-uber-alles

